Gizem’in Mutluluk Hazinesi

Gizem, elini çenesinin altına koyarak meraklı bakışlarla etrafına birkaç saniye bakındı. Onun için bir oyun uydurmaktan ya da yeni bir fikir bulmaktan daha kolay bir şey yoktu. Aklına anında güzel bir fikir geldi. Neşe içinde düşündüğü oyunu söyledi: “Madem şifre bulurken ve hazine oyunu oynarken çok mutlu oluyoruz;
o zaman mutluluk hazinesini bulalım. Böyle bir hazine var mıdır baba?” “Vardır tabii. Duygularımıza dikkat edelim, ne zaman çok mutlu olursak bunun nedenine bakalım. O bizi kolayca mutluluk hazinesine götürür.”
***
Nesibe, servise binince alışkanlıkla kulaklığını takıp müzik dinlemeye karar verdi. Şarkıları dinlemeye başlayınca içinde günün yorgunluğunun gidip hem kalbine hem bedenine bir mutluluk geldiğini hissetti. Bu his onun içinde bir pencere açıverdi. En çok neyi sevdiğini hatırladı: “Benim en severek yaptığım şeylerden biri müzik dinlemek… Galiba bu benim mutluluk şifrem….”
***
Oyun kurmayı başaramayan ve oyun oynarken karşılaştıkları problemleri çözemeyen çocuklar ileride de yaşadıkları sorunların altından kalkamıyor ve asosyal oluyorlardı. Galiba Gizem bir çocuk için bulunabilecek en güzel şifreyi bulmuştu. “Aferin kızım! Ben bu mutluluk penceresini çok sevdim. Oyunlar büyük küçük hepimizi mutlu ediyor fakat çocuklar için çok daha önemli bir pencere. Tüm çocukların oyun pencerelerinin hep açık olması en büyük temennim.”
***
Bu şekilde bir müddet daha mutluluk hazinesinin pencerelerini aralamaya devam ettiler. Tabii bereket hazinesinin şifrelerini uygulamaya ve cennet hazinesinin anahtarlarını hatırlamaya da. Onlar bu şekilde mutluluk ve bereket hazinesi aramaya devam ederken onları gören ve ne yaptıklarını merak eden dostları da onlardan bu oyunu öğrenip oynamaya başlıyorlardı. Hazine avına çıkanlar da bereketlenmiş, cennet hazinelerinin sandığı, anahtarlarla dolmuştu. Bu da onlara mutluluk olarak yetiyordu…