Şiir: Türker Alpertonga
DÜNYA HAPİSHANESİ
Ben, ebedi hürriyete meftun adam!
Çok geç anladım; dünya daracık odam!
Ölmeyecek gibi yaşadığım hayat;
Bu ihtirasa biçti pek ucuz fiyat!
Uçsuz bucaksız zannettiğim denizler,
Küçük günahlarımı ancak temizler!
Yol vermeyen azametli sıradağlar,
Dert yansam, küçük bir çocuk gibi ağlar!
Seksen günde değil, sekiz saniyede,
Voltamı atarım arzın çevresinde!
Mazideki gibi parlamayan güneş,
Sanki der: “Kâfidir ısıttığım beleş!”
Ahvalime kıs kıs gülmekte dolunay,
Mazimi yüzüme vurmak ne de kolay!
Kasılarak ders verirken yıldızlara,
Diyor: “Dilek tutturmayın arsızlara!”
Gel de anlat tüm bunları fesat kalbime,
El açacak yüzüm kaldı mı Rabbime?..
Hür irademle maddeye oldum esir,
Gördüğüm bunca mevt, neden etmez tesir?
İşte sokaktan geçen şu tahta tabut,
Yalan ömrümün kanıtıdır, en somut!
Kabrime açılan kapıdır yok oluş,
Veyahut bütün yalanlardan kurtuluş!
Özgür ruhumda esir beden taşımak,
Zulmet değil mi, eğer buysa yaşamak?
Artık bu beden yorgun, bu beden ağır!
Fakat hırslarım halen kör, halen sağır!
Ah gençliğim!.. Ah gençliğim!.. Ah gençliğim!
Meğer biricik sermayemmiş hiçliğim!
Put gibi tapındığım nefs-i emmarem,
Yaralarıma çaldı zehirli merhem!
Hazzına doymadığım devasa kibir,
Tüm latifelerimi kemirdi bir bir!
Oysa benim misalim şuydu, kanımca;
Kavanoz içinde küçücük karınca!
Her gün biraz daha büyüse de yaram,
Ümitsiz değilim, çünkü yeis haram!
Aşılır hayatın her bir badiresi,
Bir gün yol verir dünya hapishanesi!..
2018, Haziran 1 / Bana Rağmen